Vol enthousiasme begon ik dan ook aan deze nieuwe functie. Ik kwam op de afdeling met 4 andere vrouwen, waarmee we in een team verschillende uitjes moesten organiseren, voor bedrijven en andere groepen.
In de flow
De functie was eigenlijk onder het niveau waar ik normaal op werkte, maar dat vond ik niet erg. Van nature ben ik vrij gedreven en het duurde niet lang voor ik de functie onder controle kreeg. Waar ik in het begin nog veel moest vragen en afhankelijk was van mijn collegas, merkte ik dat ik binnen een paar weken zelfstandig kon werken. Ook kwamen collegas van een andere afdeling dingen aan mij vragen en draaide ik helemaal mee in het bedrijf.
Met mijn baas kon ik het goed vinden en geregeld gaf hij mij een compliment. Dat deed hij ook bij anderen, maar ik had het gevoel dat de vrouwen van mijn afdeling het niet zo leuk vonden als hij zich enthousiast over mij uitliet. De collega die tegenover mij zat -laat ik haar Lianne noemen- maakte in zon geval vaak opmerkingen als: hij is wel heel erg goed gemutst vandaag. Of als ik nog even iets wilde afmaken kreeg ik jeetje, jij bent echt een strebertje naar mijn hoofd.
Negeren
In het begin heb ik het naast me neergelegd en ben ik er verder niet op ingegaan. Tot ik op een dag het gevoel kreeg dat ze mijn directe collegas tegen mij aan het opsteken was. Ik merkte dat ze in hetzelfde kantoorruimte met elkaar gingen chatten op de interne chat en dan plots tegelijk opstonden om te gaan lunchen. Ik werd dan niet meegevraagd. Het werd zelfs zo erg dat wanneer ik iets vroeg, er gewoon geen antwoord kwam. Ik werd genegeerd. Dan moest ik echt naar iemand toelopen om berhaupt een reactie te krijgen.
Buikpijn
Ik begon me steeds minder op me gemak te voelen en merkte dat ik met tegenzin naar mijn werk begon te gaan. En dat, terwijl ik juist zo blij was om weer aan de slag te zijn. Vrienden zeiden dat ik de confrontatie moest aangaan om het gesprek te openen. Ik was eigenlijk zo onzeker geworden, dat ik dat niet meer durfde. Maar niks doen was ook geen optie.
Op een dag zaten we na de lunch met elkaar aan een lege tafel. Mijn hart klopte in mijn keel, maar ik besloot dat dit het moment moest zijn waarop ik het gesprek zou aangaan. Ik vertelde ze dat ik het gevoel had dat ik me niet helemaal opgenomen voelde in het team en of er iets was dat ik kon doen. Het antwoord wat ik kreeg was verre van hetgeen ik verwacht had: Wij zijn gewoon al heel lang bevriend met elkaar en eigenlijk voelen we niet echt een klik met jou. En bovendien, jij kan toch zo goed met Walter (de baas) omgaan? Dus je kunt toch ook met hem gaan lunchen? Daar zat het probleem dus, ik ging in hun ogen teveel met Walter om.
Ik kreeg verlenging aangeboden
De weken daarna werd het steeds erger. Ik werd zelfs niet meer CC gezet in mailtjes die ook betrekking hadden om mijn taken en er werd mij niets verteld over borrels op de afdeling na het werk. Erover klagen voelde als de kat op het spek binden. Toen ik een aantal weken daarna verlenging aangeboden kreeg, heb ik deze afgewezen. Ik had zoveel motivatie om te werken, maar dit kon ik niet meer aan. Nooit eerder heb ik in zon positie gezeten en me zo ellendig gevoeld. Dit nooit meer.
Niet de enige
Inmiddels heb ik een hele leuke baan en -misschien nog wel belangrijker- leuke lieve collegas. Ik weet dat pesten op het werk onderschat wordt, maar zon impact kan hebben op de betrokkene. En als je eenmaal het pispaaltje bent, dan is er zo weinig dat je kunt doen. Ik kon me haast niet voorstellen dat dit zou gebeuren op deze leeftijd. Dat is dan ook mijn reden om het verhaal te delen. Het heeft mij heel veel moeite gekost om mijn zelfvertrouwen weer terug te krijgen en ik weet zeker dat ik zeker niet de enige ben. Aan iedereen die in hetzelfde schuitje zit wil ik zeggen dat het echt anders kan en dat je in een ander bedrijf een hele andere werksfeer kunt ervaren. Gelukkig heb ik dat nu zelf ook ervaren en ga ik leuke werkjaren tegemoet!
