Zo is iedereen altijd welkom bij me thuis. Ik nodig graag mensen uit en gewoon spontaan langskomen vind ik ook leuk. Geef het alleen wel een paar minuten van tevoren aan voordat je op die deurbel drukt. Ik heb altijd even tijd nodig om op te ruimen, wat te knabbelen te halen of desnoods alleen even mn haar te fatsoeneren. Van onaangekondigde bezoekjes krijg ik de kriebels.
Ook wanneer ik voor de studievereniging of met vrienden uitjes organiseer, moet dat enigszins strak verlopen. Ik schiet echt niet in de stress als dingen net iets anders gaan dan gepland, maar kan mezelf wel doodergeren aan dingen die allang gedaan hadden kunnen zijn en nog op het laatste moment moeten, zoals het maken van een boodschappenlijst of het uitprinten van routes. Waarschijnlijk is dat de reden dat ik ooit de bijnaam Moedergans heb gekregen.
Maar ja, toch kun je niet altijd alles in de hand hebben. Afgelopen week kreeg ik een appje van een vriendin. Heb je eind mei ergens een dagje tijd? Ongetwijfeld, appte ik terug. Hoezo? Een paar minuten later ging de telefoon. Nou, ik kwam op internet iets tegen en het leek me wel leuk om dat met zn tween te doen, zei een vertrouwde vrolijke stem door de telefoon. Ik zeg alleen niet wat het is, het is een verrassing. Ding-ding-ding.
Dat waren de alarmbellen. Hoewel ik meteen enthousiast instemde en al gelijk zin had in het nog onbekende uitje, zeurde er ook een irritant stemmetje in mn achterhoofd dat ik hoopte dat het niets met water of hoogtes zou zijn. Daarnaast ben ik ook gewoon ontzettend nieuwsgierig.
Dubbele pret dus. Moet ik nog iets speciaals meenemen? probeerde ik nog voorzichtig te vissen. Nee hoor, je kunt gewoon in de auto stappen en dan zie je het vanzelf, was het kordate antwoord. Mn vrienden kennen me te goed.
Uiteindelijk werd de datum voor de hele happening 6 juni. Nu wordt het dus verheugd aftellen. En een klein beetje vrezen.
