Ik hou van dieren. Het liefst zou ik alle honden en katten die hier op straat zwerven in mijn armen willen sluiten en een liefdevol thuis willen geven. De realiteit is helaas anders. Ons kleine huis is daarvoor niet groot genoeg, zorgen voor dieren kost geld wat we helaas niet in overvloed hebben, en wil je alle dieren een goed leven geven, dan moet je daar ook tijd voor hebben. Tijd om met ze te spelen, te knuffelen, te wandelen, op te voeden en naar de dierenarts te gaan. Met twee huiskatten, een grote hond en minimaal drie zwerfkatten als dagelijkse ‘eetgasten’ zitten we inmiddels ruim aan onze taks.
Overal ter wereld heb je dierenleed in meer of mindere groottes. Ook in Nederland, maar gelukkig zijn daar instanties als de dierenbescherming. Dergelijke instanties bestaan bij ons echter niet en een goede regelgeving over hoe dieren behandeld zouden moeten worden, ontbreekt ten enenmale. Bovendien gaat men hier totaal anders met huisdieren om dan wij gewend zijn. Zo zijn er maar weinig huishoudens waarin het normaal is dat kat en hond regelmatig binnenshuis vertoeven. De meeste Grieken tolereren de vele katten slechts omdat ze ervoor zorgen dat de overlast van ratten en ander ongedierte binnen de perken blijft. Honden dienen voornamelijk om vreemden van het eigen erf te houden en worden dus gezien als een goedkope vorm van alarminstallatie. Krijgen ze kindjes, ben je ze zat of worden ze ziek, dan dump je ze toch gewoon ergens?
Er komen gelukkig steeds meer tegengeluiden van vaak jonge mensen die vinden dat het zo niet langer kan. Dat er eindelijk oplossingen moeten komen voor de vele zwerfdieren die nu op straat leven: goede sterilisatieprogramma’s, meer en vooral betere asiels, en natuurlijk educatieprogramma’s voor scholen. Het zal echter nog vele jaren duren voor het zover is, en in de tussentijd doen individuele dierenliefhebbers wat ze kunnen om de gewonde, zieke en gedumpte dieren een kans te geven op een beter leven. Een druppel op een gloeiende plaat, maar vele druppels maken ook een emmer vol, denk ik dan maar.
Onze eigen huisdieren komen allemaal ‘van de straat’. Meer dieren opvangen kunnen wij in onze huidige situatie echter niet. En dus moet ik bewust mijn ogen sluiten voor triest kijkende puppy’s, voor broodmagere katten, voor het vele dierenleed dat er om ons heen is. Het kan niet anders. Maar soms… Gisteren hoorde ik weer eens een kitten urenlang piepen. Ik wilde echt alleen maar even gaan kijken waar het beestje zat en of ik hem terug kon brengen naar zijn moeder, die ongetwijfeld heftig op zoek was naar haar verdwaalde kind. Helaas was het nog geen vier weken oude beestje waarschijnlijk door mensenhanden gedumpt in de tuin waarvandaan hij mij vanaf het hek toeschreeuwde. Een piepklein frummeltje, helemaal alleen in de grote boze wereld.
Ik heb hem Muis gedoopt. Hij verblijft nu in een kratje in onze achtertuin. Ik geef hem elke vier uur een beetje melk met een pipetje, en heb ontdekt dat hij geprakte vleesbrokjes al zelf kan eten. Kleine Muis heeft geluk gehad. Voorlopig mag hij nog even bij ons wonen, tot hij oud genoeg is om op eigen benen te staan. Als hij dan nog bij ons weg wil, wat natuurlijk niet erg waarschijnlijk is. Zucht. Is er misschien nog iemand die een Grieks katje wil adopteren? 😉
