Uit de berichtjes en reacties die ik krijg, begrijp ik dat veel lezers zich mij voorstellen als een vrouw die de hele dag op haar terrasje in het zonnetje achter haar laptopje ontspannen zit te schrijven, een verfrissende koele longdrink onder handbereik en gekleed in een luchtig strandjurkje dat zo uit een Parijse modeshow is weggelopen.
Het spijt me dat beeld te moeten verstoren, maar het is helaas enigszins bezijden de waarheid. O ja, ik zit s zomers inderdaad regelmatig op mijn terras achter de laptop. Bij een buitentemperatuur van 35 of hoger is het in mijn werkkamer niet uit te houden en moet ik met tafel, stoel en laptop van ellende naar buiten verkassen. Het is altijd flink puzzelen en schuiven om de juiste plek voor de parasol te vinden. Zonder schaduw is mijn beeldscherm onleesbaar en heb ik binnen notime van die hinderlijke flitsende schichten op mijn netvlies. Eenmaal genstalleerd ligt naast mij op tafel standaard een vliegenmepper en een tube Fenistil tegen de onvermijdelijke insectenbeten, mijn kunstlederen bureaustoel is tegen het zweten voorzien van een giga baddoek die uiteraard steeds weggglijdt en de hiervoor genoemde longdrink bestaat meestal uit gewone ijsthee. Alcohol bij dit soort hoge temperaturen is namelijk niet zon goed idee. Dan komt er van schrijven helemaal niets terecht. De luchtige kledij klopt redelijk, maar bestaat meestal uit een vooral nt knellend bikini-topje en een losjes om de heupen gewikkelde omslagdoek. Niet zo elegant op mijn leeftijd, maar wel praktisch als je om de twee uur onder de tuinslang moet springen om oververhitting te voorkomen. Opspringen doe ik regelmatig. Vanwege die koude douche, maar ook omdatmijn nek-, schouder- en rugspieren ieder vijfenveertig minuten beweging nodig hebben. Doe ik dat niet, dan moet ik dat wekenlang bezuren met helse pijnen en stijve ledematen. Helaas red ik over het algemeen zelfs die vijfenveertig minuten ontspannen schrijven niet. Als je in je tuin op je terras onder de druivenranken zit, in het volle gezicht vanaf de straat, is dat een regelrechte uitnodiging voor buurvrouwen en andere passanten om even bij het hek stil te staan en een vriendelijk praatje aan te knopen. Over het weer, over mijn mooie bloemen en over onze lieve hond Ira. Die trouwens ook een regelrechte stoorzender is als ik zit te werken, want ze haalt heel graag kwajongensstreken uit. En ligt zij bij uitzondering lekker te slapen, dan vindt Iason, een van onze twee katers, wel een gelegenheid om mij te doen opspringen. Of… hij besluit om op mijn schoot uitgebreid zijn middagtukkie te doen. Ooit een bijna volwassen kat bijna een uur lang op schoot gehad bij 35? Ik bedoel maar!
Kortom, het leven van een Hollandse schrijfster in Griekenland valt om den drommel niet mee, en als ik het zo teruglees, dan begrijp ik zelf niet hoe ik het iedere keer weer voor elkaar krijg om binnen een paar maanden een heel boek af te schrijven. Maar… ondanks al die hindernissen heb ik het op mijn warme Griekse terras nog steeds veel meer naar mijn zin dan vroeger, in mijn Nederlandse woonkamer achter het met dikke regendruppels bedekte vensterglas. Dus mij horen jullie niet klagen 😉
