Maandagavond, 20:30 uur. Ik nestel me naast mijn meneer op de bank. Goede Tijden, Slechte Tijden is net afgelopen. Gelukkig maar, want ik kon echt geen huishoudelijke klusjes meer bedenken die ik nog kon doen, om maar niet te hoeven kijken.
Maandagavond is voor mij de enige avond dat ik kijk naar de TV. En wel naar the Blacklist. In mijn ogen een briljante serie, die me elke week weer naar de TV sleurt als een onbedwingbaar magnetisch veld. Een uur lang zit ik volop te genieten van de zwaarste criminelen die fantasie niet hebben uitgevonden, maar zeker sterk verbeterd. Het ene verhaal nog smeuger dan het andere. Ik ben er gek op! Het is echt MIJN momentje.
Zo ook deze maandag. De hele dag vliegt voorbij en als onze dochter, na een gilpartij want-ik-wil-niet-dat-jij-mijn-pyama-aandoet, op bedje ligt, zak ik onderuit op de bank.
Zucht even diep ademhalen. Ontspan Ja, ik ben er klaar voor!
Terwijl de eerste deunen van het intro van mijn favoriete serie te horen zijn, klinkt er opeens een onvoorstelbare gil uit de babyfoon. Niet een gil van hoor mij, ik wil niet slapen maar een gil die je gaat door merg en been. Een gil die zegt ik voel me NIET fijn.
Met een diepe zucht spurt ik naar boven met de intentie de kleine dame met een speentje weer gerust te stellen en me weer bij mijn hubbie te kunnen voegen.
Helaas. Niets is minder waar. Mevrouw is ontroostbaar en maakt me bijzonder duidelijk dat liggen in haar bed geen optie meer is. Een grondige inspectie van dit huilende hoopje mens maakt me al snel duidelijk dat haar temperatuur nu toch wel erg hoog oploopt en ik in de verte een flinke rochel hoor in haar keeltje en neus. Zucht. Een jaar lang zijn we er aan ontkomen, is het dan nu toch zo ver? Yeps.Ziek.
Twinkle, twinkle little star.. do you know how loved you are.. al zingend en wiegend loop ik met de uk heen en weer op haar kleine kamertje tot er kuilen in het laminaat ontstaan en ik twee paar slippers versleten heb. Maar mijn zorgvuldig gekozen stil-maar-mama-is-hier-stemmetje werpt zijn vruchten af en in mijn armen ligt een snurkend meisje.
Voorzichtig leg ik haar in haar bedje, met de hoop dat ik nog net het laatste, en vaak meest spannende, deel van the Blacklist kan kijken. Heel voorzichtig buig ik over haar ledikantje en leg haar met uiterste concentratie en precisie terug. Ja, het lukt!
Op mijn tenen sluip ik de kamer uit. Alsof ik op een mijnenveld loop, balanceer ik de trap af, de krakende treden ontwijkend.
Beneden aangekomen durf ik pas weer adem te halen en plof met een zucht weer op de bank. De laatste seconden van the Blacklist tikken weg. Wel 1 hele minuut krijg ik nog mee en terwijl de eindtune wordt ingezet, slaat ook de babyfoon weer uit tot diep in de rode blokjes.
Ik ren weer naar boven in de hoop complete hysterie te kunnen voorkomen. Maar helaas, ukkie voelt zich zo ellendig dat helemaal niets meer helpt. Uren lang zing ik, loop ik en knuffel ik. Af en toe komt mijn man voor de nodige afwisseling zorgen, met de intentie me even over te nemen. Direct slaat de kleine meid nog groter alarm dan bij mama aan de orde was, dus al snel wimpel ik manlief weer af en blijf weer alleen met haar achter.
Vele uren en tranen later, ligt ze uitgeput en ziek tegen me aan. Ik laat me in de schommelstoel zakken en zachtjes schommelen we samen en heen en weer.
Het strijdvaardige meisje dat ze de hele avond was, heeft zich overgegeven en kijkt me droevig aan. Mijn moederhart breekt. Lief klein ukkie toch. Kon ik het maar van je overnemen.
Helaas, dat kan ik niet. Het enige wat ik kan doen is je mama zijn, voor je zorgen, knuffelen en proberen het je zo makkelijk mogelijk te maken.
Ik blijf naar dat mooie kleine betraande gezichtje kijken en zie haar oogjes knipperen.
Heel langzaam vallen ze dicht.
Ik schommel nog lekker een poosje door, terwijl ik elk detail van haar gezichtje bekijk.
Ik realiseer me, dat dit moment, dit ene prachtige moment, mooier is dan 3 miljoen afleveringen van the Blacklist.
