Sinds ik werkzoekende ben, worden mijn intellectuele snaren, een voor een ter keuring onderworpen op de arbeidsmarkt. Niks mis mee zou je denken, normale gang van zakken. Enkel ik schijn een bijzonder geval te zijn, ( en dat is minder positief dan je zou denken). De reacties zijn zeer uitlopend. Van, tjaaa…..hmmm….maarr, keel geschraap tot diepe zucht!
Als je gesprek zo verloopt, dan kun je maar een ding verwachten. Een afwijzing op HBO niveau van een of andere geit die niks meer aan je kan verdienen omdat je houdbaarheidsdatum al ruim verstreken is. Oké, mijn leeftijd kan mogelijk een min punt zijn, echter ik heb wel een indrukwekkende CV, die mijn carrière tot uitdrukking brengt. Eeeh zei ik carrière? Excuses ik bedoelde barrière. Want de inhoud van mijn CV is minder indrukkwekkend dan ik zou willen. De talloze verschillende baantjes die ik heb weten te bemachtigen zonder certificaten of diploma’s, hebben geleid tot leidinggevende functies, maar die glanzen net niet genoeg, zonder de bijbehorende oorkondes. Dus mijn geval is nogal ernstig, want tegenwoordig wordt enkel en naar je voorafgaande opleiding gekeken. Met een rugzak vol ervaring sta ik machteloos toe te kijken hoe denigrerend naar mijn arbeidsverleden wordt gestaard. Op zulke momenten voel ik me net een groentje, dat voldoende is gerijpt, maar afgekeurd wegens groei problemen ten gevolgen van een ongepaste voeding. Werken wil ik. Waar, maakt mij het niet eens zoveel uit. Ik heb een strohalm nodig waar mijn zelfvertrouwen zich aan vast kan grijpen. Doorgroeien kan ik, al begin ik onderaan de ladder. Enkel mijn hoop op een leuke baan, sterft elke dag een beetje. Ondanks dat ik het verleden niet ongedaan kan maken, verwijt ik mezelf van alles, en achteraf gaten opvullen is je tijd verlummelen. Natuurlijk heb ik ook mijn dagen dat ik roep…tjakkaaa hier ben ik! Helaas zijn ze van korte duur totdat iemand belangstellend vraagt: En heb je al werk gevonden? Een simpel kort vraagje, dat me weer bewust maakt dat ik een mislukkeling ben die niet eens in staat is om een baantje te vinden. Het is te vergelijken met een besmettelijke ziekte die ik niet van me kan afschudden.
Nu vraag ik het jullie? Ben ik nou het laatste overgebleven (on)opgeleide gans, die maar niet in slaagt om toch een zwaan te zijn?
