Als 8 weken oude pup kwam je bij me, 14 jaar en 7 maanden geleden. Samen met mijn zus en haar toen nog kleine zoontje ging ik je halen. Eigenlijk had ik bedacht dat ik een vrouwtje wilde, maar hoewel je zusje ook nog op een baasje wachtte wist ik toen ik jou zag: jij bent het. Het was liefde op het eerste gezicht. Geheel volgens het boekje was je tijdens de rit naar je nieuwe huis zo zenuwachtig dat je moest spugen. Vervolgens stond je in je eigen vuil en liep je met vieze pootjes mijn huis in. De dweil werd tevoorschijn gehaald maar je maakte het me niet makkelijk: wat een leuk speelgoed! Je begon zo hard aan de andere kant van de dweil te trekken dat je me het werk onmogelijk maakte. Vanaf dat moment was je thuis. Ik liet je de besneeuwde tuin zien en je at het brood op dat ik voor de vogeltjes had uitgestrooid. Toen ik op de bank ging zitten moest en zou je op mijn schoot. Al heel snel maakte je je de kunst eigen om je via mijn been omhoog te werken.
Ergens in een hoek lag een pluchen zeehond. Die lag daar voor de sier om een lelijk hoekje te maskeren. De zeehond werd direct door jou in beslag genomen en naar je mandje verhuisd. Het werd je favoriete speeltje. Steeds als er visite kwam en visite kwam speciaal voor jou, daar was je van overtuigd liet je je zeehond zien. Als mensen daar dan niet op reageerden ging je een ander speeltje halen. Dat zouden ze dan vast wl leuk vinden.
Een grenzeloos vertrouwen had je in me. Eens was ik boven en hoorde ik je paniekerig gillen. Ik holde naar beneden en vond je met je nageltje verstrikt in de vitrage. Van schrik had je gepoept en geplast. Maar zodra je mij zag ging je blij kwispelen. Want je wist: nu komt het goed.
Je deed alles wat een pup behoort te doen. Boeken verscheuren. Waxinelichtjes opeten. En ontzettend schattig zijn.
Je werd groter en vond een vriendje in de straat: Joep. Wat hebben jullie veel gerend samen. Het leken wel wedstrijdjes en je won ze altijd. Volgens mij was je het snelste hondje van Rosmalen. Wat hebben we genoten in de bossen.
In de loop der jaren kwamen er weleens vriendjes over de vloer. Voor mij dan, welteverstaan. Dat vond je maar niets. Als het te gezellig werd sprong je ertussen. Want ik behoorde geheel en al aan jou toe. Dat veranderde toen Harry in ons leven kwam. Net als ik wist jij: dit is de ware. Je sloot hem in je hart. Als we de weekenden bij hem waren geweest en weer naar huis moesten, saboteerde jij het vertrek. Je wilde dat we bleven, want dan waren we allemaal bij elkaar. Als Harry en ik buiten afscheid namen ging je er gauw vantussen, naar binnen en de trap op het appartement in. Want zonder jou zou ik nooit vertrekken, zo redeneerde je. Dus zei ik Harry luid gedag, startte de auto en toeterde. Vervolgens reed ik een rondje. Zodra ik terug was stond je ongerust bij Harry en wist niet hoe snel je de auto in moest springen. Natuurlijk trapte je er na een paar keer niet meer in.
Na verloop van tijd gingen we allemaal samenwonen. Dat betekende dat jij en ik weg moesten uit Rosmalen. Deze overgang leek je moeilijk te vinden, maar ook in je nieuwe omgeving vond je je plekje. Vele jaren volgden en je behield je streken. Tijdens onze laatste vakantie samen, toen we eens boodschappen hadden gedaan, kwam je niet buiten op het terras waar Harry en ik even wat gingen drinken. Eigenlijk vond ik dat wel vreemd, maar ik vermoedde dat je moe in je mandje lag. Toen ik weer binnenkwam zag ik dat de boodschappentas schuin stond, de zak met brood was opengescheurd, en te midden van brokken brood en hele en halve boterhammen op de vloer stond jij prinsheerlijk te smullen.
We waren net een dag terug van vakantie toen je erg ziek werd. Het was zaterdagavond. Wat was het moeilijk je zo te zien. We waren machteloos. We keken het aan maar het werd niet beter. In de nacht van zondag op maandag heb ik de minuten geteld tot ik de dierenarts kon bellen. Maandagochtend mochten we direct komen. Je moest blijven, want je was uitgedroogd en kreeg vocht toegediend. Je kreeg medicijnen maar er werd ons niet heel veel hoop gegeven. Toen we je ’s middags weer thuis hadden was het duidelijk. Dit komt niet meer goed. Gelukkig voelde je je door de medicijnen niet meer zo ziek en daarom konden we die avond fijn afscheid van je nemen. Uren lag je op een kussentje op mijn schoot te slapen en daarna nog uren bij Harry. Die nacht sliep ik bij je, net als de voorgaande twee nachten, maar deze nacht verliep voor jou gelukkig veel rustiger.
De volgende ochtend was een ochtend vol tegenstrijdigheden. We vonden het heerlijk om net als de avond ervoor ieder een tijd met jou op schoot te zitten, terwijl je vredig sliep. Het was fijn en tegelijkertijd zo verdrietig, omdat we wisten dat het de laatste keer was. En aan de ene kant wilden we dat het nooit tijd werd om te gaan, terwijl we er aan de andere kant juist op wachtten omdat we merkten dat je je weer wat slechter ging voelen. Uiteindelijk werd het tijd om te gaan. Bij de dierenarts ben je op mijn schoot heel rustig ingeslapen.
Gelukkig kom ik niet zo heel vaak op zolder. Gelukkig, omdat daar jouw lege mandje staat en dat is confronterend. Toch doen we hem niet weg, want ooit, maar echt voorlopig nog niet, zal er een ander hondje in slapen. Maar lieve Sammy, wees gerust. Het grootste plekje in mijn hart is en blijft van jou. Voor altijd.
