Als ik heel eerlijk ben, was ik daar best even van slag van. Mijn lieve baby-in-de-buik bleek niet mijn gedroomde dochter te zijn, wiens haartjes ik al jaren in gedachten aan het vlechten was en met wie ik hele gesprekken aan onze toekomstige keukentafel had gevoerd. Maar een zoontje.
Niet blij zijn met een zoontje is natuurlijk not done. Wees blij dat je berhaupt zwanger bent. (Dat was ik.) Hoop maar op een gezond en gelukkig kindje. (Dat deed ik.) Maar op het moment dat de echografiste zei dat we een jongetje kregen, was ik vooral heel even mijn meisje kwijt.
Ik heb het toen tegen niemand verteld. Maar nu, als het eens ter sprake komt, dan blijkt dat meer mensen stiekem wel een voorkeur hebben. Vaak voor een meisje, typisch h? Maar ook wel voor een jongetje, omdat dat zo leuk zou zijn voor de pappa. (Herken je dat?)
Dus het werd geen ballet. En geen haren vlechten. Maar wat dan, praten over auto’s, sport? Niet echt mijn ding.. Waar ging ik met dat jongetje over bonden?
Het bleek – uiteraard – helemaal geen obstakel. (Waar je je als aanstaande moeder allemaal druk over maakt!) Onze lieve, kleine man was vanaf dag n zo’n heerlijk hoopje liefde om voor te zorgen. En naarmate hij opgroeide kwamen de onderwerpen vanzelf.
Nu is hij drie en weet ik niet beter dan dat de wereld draait om dinosaurussen met onuitspreekbare namen (pterodactylus? parasaurolophus? mij krijg je niet gek) en meterslange treinrails. En alles waar je mee kunt spelen, kan ook uit elkaar gehaald worden. Desnoods met brute kracht, want ja, hoe werkt het nou? Met een noodgang op zijn fietsje het parkje door. Achterom kijkend naar mamma en – boem! – tegen een boom. Geeft niets, hij heeft een hele stoere motorhelm. Ik ben stapelgek op onze kleine brokkenpiloot.
Maar toch mag ik misschien binnenkort oude dromen wel uit de kast halen. Want sinds een paar maanden heeft onze kleine grote man een zusje! Gezond, pittig en nu al net zo’n stuntpiloot als haar broer. Dus of het ballet wordt…?
