Afgelopen zomer brachten manlief en ik onze vakantie door in Duitsland. Het Duits dat wij spreken is voornamelijk een overblijfsel van de middelbareschooltijd, zo’n honderd jaar geleden. Het boekje dat wij besloten mee te nemen, waarin alle Duitse woorden zouden staan die een gemiddelde vakantieganger nodig heeft, en dat was ingedeeld in categorien als ‘verkeer’ en ‘accommodatie’, leek dan ook een uitkomst. Om goed beslagen ten ijs te komen ging het boekje in de rugzak overal mee naar toe.
We waren amper een dag op onze vakantiebestemming toen we schade aan onze auto ontdekten. Iemand was duidelijk met een trekhaak op onze nummerplaat gebotst. De nummerplaat zag er verkreukeld uit, maar ook het onderdeel waaraan deze bevestigd was had deuken opgelopen en de nummerplaat was met zoveel kracht tegen de lak gelanceerd dat deze over een behoorlijke lengte geheel was ingekerfd. Degene die verantwoordelijk was, was blijkbaar vergeten een briefje achter te laten. Manlief had direct een verdachte op het oog, want hij had een auto met trekhaak gesignaleerd die regelmatig op op de bewuste plek geparkeerd stond en ook wist hij waar de eigenaresse van de auto verbleef. Naarstig gingen we in het boekje op zoek naar wat woorden die we nodig hadden om verhaal te kunnen halen. Het woord schade stond er niet in en aangezien het Duitse woord ‘Schade’ volgens mij niets anders dan ‘jammer’ betekent durfde ik er niet op te gokken dat we ons Nederlandse woord met Duitse tongval konden gebruiken. Het is tenslotte een beetje gek als je zegt dat je auto jammer heeft opgelopen. Vervolgens gingen we naar ‘trekhaak’. Nee hoor, geen trekhaak te bekennen in het boekje, terwijl dat woord toch cruciaal was in het hele verhaal. Daarom sms’te ik een uit Duitsland afkomstige vriendin in Nederland met de vraag wat het Duitse woord voor ‘trekhaak’ was. Al snel ontving ik het antwoord, maar we besloten het nog een paar dagen aan te kijken, om te zien of er echt geen andere auto’s met trekhaak op het terrein werden geparkeerd.
Toen ik die avond het eten wilde bereiden en een blikje wilde openen, bleek de in het vakantiehuisje aanwezige blikopener niet als zodanig te willen functioneren. Snel raadpleegde ik het boekje, maar nee, geen blikopener in het boekje. Gewapend met het blik, zodat ik kon verduidelijken wat ik bedoelde, liep ik naar de buren en vroeg al zwaaiend met ons ingeblikte avondeten of ze wellicht een ‘Blickffner’ hadden die ik kon lenen. De buurman begreep het en riep naar de keuken: ‘Haben wir ein Dosenffner?’ Dosenffner, dus. Weer een nieuw woord geleerd. Toen ons huis ook nog eens vol vliegen zat en er nergens een vliegenmepper te vinden was, keken wij in het boekje zodat we in de winkel naar een vliegenmepper konden vragen. Geen vliegenmepper in het boekje, uiteraard. Gelukkig zagen we het gewenste artikel in de schappen liggen en konden we het zonder vragen kopen.
De afwasmachine in het huisje was haar levensduur ver gepasseerd en natuurlijk gebeurde het tijdens ons verblijf dat er te midden van de schone vaat (wat op zich al een prestatie was, want of het er schoon uit kwam moest je iedere keer maar afwachten) een afgebroken onderdeel lag. Voordat we het de beheerder lieten zien wilden we even weten hoe we ‘versleten’ in het Duits konden zeggen, want we wilden wel duidelijk maken dat wij de boel niet hadden gesloopt en aangezien manlief ook al door een tuinstoel was gezakt (ook ‘tuinstoel’ stond niet in het boekje) waren we een beetje bang dat onze geloofwaardigheid begon op te raken. En natuurlijk stond het woord ‘versleten’ niet in het boekje. Vraag me niet wat er in vredesnaam wel in het boekje stond. Wifi hadden we niet. Manlief schakelde zijn dataverbinding in om op deze plek, waar nauwelijks bereik was, de Duitse vertaling van het woord op te zoeken en kwam met drie varianten.
Toen we een aantal dagen na het auto-incident geen enkele andere auto met trekhaak hadden waargenomen gingen we naar de enige persoon die wel in het bezit was van een auto met trekhaak. Manlief wond er geen doekjes om en liet in zijn beste Duits weten dat onze auto schade had opgelopen en dat zij de enige was met een eh… eh… ‘Anhngerkupplung,’ vulde ik zelfverzekerd en zonder haperen aan, alsof ik al jaren vloeiend Duits sprak. Natuurlijk had ik erop geoefend. Helaas gaf de dame in kwestie aan er niets mee te maken te hebben, en dat moesten we dan maar geloven. Tot op de dag van vandaag rijden we nog met ons vakantiesouvenir rond.
Toen we bij vertrek richting Nederland de sleutel inleverden bij de beheerder liet deze weten dat we ons met betrekking tot de afwasmachine geen zorgen hoefden te maken over de betaalde borg. Nee, natuurlijk niet! ‘Ist abgenutzt!’ moest ik nog even kwijt. De man schudde zijn hoofd ontkennend. Wat?? ‘Abgenutzt! Verschlissen! Abgebraucht!’ Zo. Duidelijk genoeg? Gelukkig hebben we de borg geheel terugontvangen.
