We zijn allemaal mens. We hebben allemaal onze eigen gevoelens en emoties. Deze grens is bij iedereen anders. Het is ook afhankelijk van je gevoel en stemming op een bepaald moment. En waarom mogen we alleen onze blije emoties laten zien? Waarom mogen we wel lachen en blij zijn. Waarom hebben we toch zoveel moeite als de tranen achter onze ogen branden. Schamen we ons hiervoor. We vechten hiertegen als een malle. We slikken de tranen weg met als gevolg dat de brok in de keel alsmaar groter wordt. Waarom voelen we ons kleinzerig en zwak wanneer de tranen daadwerkelijk de overhand krijgen en je deze niet meer de baas bent. De meesten van ons zijn geen acteurs en kunnen niet huilen op commando. Dus die tranen, die zijn echt. En als iets echt is mag het er zijn. Je huilt toch niet voor niets? Je hebt immers een reden.
Waar komen die tranen vandaan? Het eerste dat we waarschijnlijk denken is verdriet. Ja, uiteraard. Maar waar ben je verdrietig om? Komt dit voort uit bijvoorbeeld een emotie als boosheid of onmacht? Deze emotie komt omdat je bent geraakt of iemand is over je grens gegaan. Het hoeft niet eens bewust te zijn gebeurd. Maar het s wel gebeurd.
De gevoelens die hierbij worden opgeroepen mogen er zijn. Praat erover. Deel het. Gedeelde smart is immers halve smart. Blijf er niet alleen mee zitten. Als de tranen achter je ogen branden, is dit geen probleem. De tranen die vloeien geven je ruimte. De ruimte die nodig is om alles te kunnen relativeren en weer verder te gaan.
Deze vorm van kwetsbaarheid is nodig om weer in je kracht te staan. Jezelf weer bij elkaar te vegen om als een sterker persoon weer verder te gaan. Weer te vechten voor jezelf. Kom maar op. Je mag kwetsbaar zijn. In al je kracht!
